وعده‌ی بعد !

 غم و شادی‌های دنیا را اگر منها کنیم، چیزی نمی‌ماند و طلبی نداری. تا حالا هرچه بنا بوده، به ما رسیده است و هرچه مال ما نبوده، نرسیده است. بعد از این هم همین طور است .

{ قُلْ لَنْ یُصِیبَنَا إِلَّا مَا کَتَبَ اللَّهُ لَنَا / 51 توبه}: بگو جز آنچه خداوند برای ما مقدر نموده، به ما نمی‌رسد.

{ما اصابک لم یکن لیخطئک و ما اخطئک لم یکن لیصیبک}: آنچه به تو رسید نمی‌شود از تو بگذرد و نرسد، و آنچه از تو رد شد و به تو نرسید، نمی‌شد به تو برسد.

خدا عبادت وعده‌ی بعد را نخواسته است، ولی ما روزی سال‌های بعد را هم می‌خواهیم، درحالی‌که معلوم نیست تا یک وعده‌ی بعد زنده باشیم.

[ حاج اسماعیل دولابی ، مصباح الهدی ،ص 36 ]

یک دفعه بخوان، ولی خوب بخوان!

 در بازار چوب فروش ها، در هر حجره روزی چند کامیون چوب معامله می شود ولی در پایان روز که سؤال کنی چقدر کاسبی کرده اید، می گویند مثلا ده هزار تومان. اما یک منبّت کار، تکّه ای از آن چوب ها را می گیرد و حسابی روی آن کار می کند و بر روی آن نقش می اندازد و همان تکّه چوب را صدهزار تومان یا بیشتر می فروشد. گاهی اوقات آن قدر نفیس می شود که نمی شود روی آن قیمت گذاشت.

در اعمال عبادی هم زیاد عبادت کردن چندان ارزش ندارد، بلکه روی عمل حسابی کار کردن و آن را خوب از کار در آوردن و حقّ آن را ادا کردن نتیجه بخش است. زیارت عاشورا را، مناجات شعبانیه را، نماز شب را یک دفعه بخوان، ولی خوب بخوان؛ لازم نیست خیلی بخوانی. در خیلی خواندن، خطر عادت شدن و بی روح و بی توجه تکرار کردن وجود دارد. مبادا یک عمر توی ظاهر و لفظ و اصطلاح باشید، آنچه مهم است خاصیت و باطن است. مبادا یک عمر با قواعد و الفاظ بازی کنید و از اصل و مغز غافل بمانید.

[ حاج اسماعیل دولابی ، مصباح الهدی ]

تربیت فرزند

مـرحـوم دولابی:

بچـه‌ها خوبـند، قشـنگند. به بچـه‌ها خیلی ایـراد نگـیرید؛ اغـلب پـدر و مـادرها به قـصد خوبی کردن به بچـه‌ها و تربیت آنهـا ؛بچـه‌ها را خـراب می‌کنند چـون علم نـدارند.
حالا که علم نـداریم و نمی‌تـوانیم درست کنیم حداقل به حال خودشـان بگـذاریم و دائـم به آنهـا امـر و نهی نکـنیم و اذیت‌شـان نـکنیم.
با همین به اصطلاح تربیت کردن‌هاست که پـدر و مـادرها بچـه‌ای را که با فطـرت متـولد شده است به راست یا چپ منـحرف می‌کنند و یواشـکی آن‌ها را یهـودی یا نصـرانی می‌کنند.

پیامـبر اکـرم(ص) فرمود: «کُلُّ مَوْلُودٍ یُولَدُ عَلَی الْفِطْرَهِ حَتَّی یَکُونَ أَبَوَاهُ یُهَوِّدَانِهِ‏ وَ یُنَصِّرَانِهِ»؛ هـر نوزادی بـر فطـرت الهی متـولد می‌شـود تا اینـکه پـدر و مـادرش او را یهـودی یا نصـرانی می‌کنند.

به نظـر من اصلاً به بچـه دست نـزنید.
خـودت درسـت راه بـرو، بچـه که در کـنار تـو است همین که تـو را می‌بیـند، برای سـاخته شدنش کافیست.

┘◄ چقدر ائمه^{(علیهم السلام)} فرمودند: "مردم را با عمل‌تان و نه با زبان‌تان به راه دین دعوت کنید."