نــوروزتــان زهـــرا (سلام الله علیها ) پســند

بیـــا وگـــرنه در ایـن انتــــظار ؛ خواهـــم مــُـرد                     اگــر که بی تـــو بیــاید بهـــــار خواهـــم مــُـرد

به روی گونه ی مــن ؛ اشک سالـها جاریـست                     و زیـــر پـــای همـین آبشــــار ،خواهـــم مــُـرد

خبـــر رســــید کـه تـــــو ؛ بـــا بهــــــار می آیـی                    در انتــــظار تـــو ؛ مـن تا بهـــار خواهـــم مــُـرد

نیـــامـــدی و خــــدا آگه اسـت ؛ مـــن هـــر روز                    به اشــتیاق رُخـَـت چنـــد بـــار خواهـــم مــُـرد

 

اللهــــــــم عجــــّــــل لــولیـکـــــــ الـفـــــــــــرج

 

شهیدی که به امر حضرت زهرا(س) جبهه رفت

نام و یاد بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا (س) در دوران دفاع مقدس در جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها جاری بود و هر لحظه از شبانه روز انوار آن بانوی بزرگوار احساس می‌شد. در زمان‌ها و مکان های خطرناک از جمله در اوج عملیات‌ها و در هنگامی که به قول بچه بسیجی‌ها « کار » گره می‌خورد و تمام امید‌ها قطع می‌شد، یاد و توسل به این کوثر الهی بود که گره‌ها را باز می‌کرد و راه را می‌گشود.

ایام فاطمیه در جبهه‌هایی که انوار فاطمی در آن منتشر می‌شد دیدنی بود و عرض ارادت‌های رزمندگانی که به عشق زیارت کربلای فرزندش حضرت سیدالشهدا اباعبدالله الحسین (ع) و با لبیک به خمینی کبیر (ره) به جبهه‌ها آمده بودند مثال زدنی است. ارادت ایثارگران دفاع مقدس نسبت به بی‌بی دو عالم حضرت فاطمه زهرا (س) زبانزد خاص و عام بود.

هرگاه رمز « یا زهرا » در بی‌سیم‌ها می‌پیچید، دل‌ها به غربت و مظلومیت مدینه گره می‌خورد.
بسیجیان عارف، به فراز حضرت زهرا (س) در دعای توسل که می‌رسیدند، اشک از چشم‌هایشان جاری می‌شد. دل‌هایشان هوای بقیع می‌کرد. بر پیشانی بند‌هایشان نام مبارک زهرا (س) می‌درخشید و قلب‌هایشان خانه عشق به آن بانوی بزرگ بود و شعارشان این بود: «می‌روم تا انتقام سیلی زهرا (س) بگیرم».
 
این ارادت‌ها گاهی در سنگرهای جبهه بود و گاه از کنج اردوگاههایی که آزادگان سرافراز ما در آن غربت می‌کشیدند. ارادت‌هایی که هیچ گاه بی‌پاسخ نماند و همواره دست کریمانه حضرت زهرا (س) به یاری این بزرگمردان می‌شتافت.

وای مادرم

 

مخاطب من هستم ... یک بسیجی ...

نماز این رزمندگان مخلص خدا کجا و نماز من ،یک بنده ی نافرمان کجا؟؟؟

نمـازهایمـان اگـر "نمـاز" بـود که موقع سفر ذوق نمی کردیـم از شکسته شدنـش...
نمـازهایمـان اگـر نمـاز بـود که رکعت آخـرش اینقـدر کیـف نـداشت..!
نمـازهایمـان اگـر نمـاز بـود که تبـدیل نمی شد به ماشـین حساب..!
نـه
نمـازهایمـان نمـاز نیست...
اگـر نمـاز بـود، یک کارواش قوی می شد و با فشـار می شست از دلمـان؛ همه ی سـیاهی هـا را ، لکّـه هـا را ، زشـتی هـا را...
اگـر نمـاز بـود، می شـد کیمـیا و مس وجـودمـان را تبـدیل به طلا می کـرد...
اگـر نمـازمـان نمـاز بـود، می شد پـُل ، می شد پناهـگاه ، می شـد دارو ، می شـد درمـان ، می شـد میعـادگاه...
 

خـدایـا تـو که درهـای آسمـانت را سخاوتـمندانه بـاز کـرده ای
مـن از تـو فقـط یک چیـز می خواهـم
بـر مـن منـت بگـذار و کاری کـن نمـازهـایم "نمــاز" شـود
فقـط همـین.

پدر

دختـــری ســهـ ســالـهـ بــود کـهـ پــدرش آســمـانی شـد ...
دانشـــگاهـ که قبــول شد، هـمهـ گفـتند: بــا سهـمیهـ قبــول شـدهـ!!!

امــّــا

هیـچوقتــــ نفهـمیـدنـد
کـلاس اول ، وقـتی خـواسـتند بـهـ او یـاد بـدهـند کـهـ بنـویسـد بــابــا ...
یـکـــ هفـتهـ در تـبــــ ســـــــوخـت ...

(عکس مربوط به زهرا کاوه دختر شهید محمود کاوه است که لباس پدر را پوشیده تا ثابت کند راه پدر را ادامه می دهد.)

اسطوره صبر