چه کسی عروسک‌های خیابانی را کوک می‌کند؟!

سبک پوشش، مد لباس و حجاب طی سال های اخیر در ایران تبدیل به یک معضل اساسی شده است. ظرف دو دهه اخیر بسیاری از مسئولین و نهادهای های گوناگون در این مورد هشدارهای اساسی داده و جمع کثیری از متخصصان فرهنگی_مذهبی در این خصوص ابراز نگرانی کرده اند.

اخطارها، نگرانی ها و برگزاری همایش ها و جلسات در مورد مسئله حجاب و پوشش بارها و بارها مورد توجه قرار گرفته اما آنچه در این میان مورد غفلت و بی توجهی مسئولین مربوطه واقع شده، دو قطعه اصلی این پازل یعنی واکاوای ریشه ای علل بروز این ناهجاری ها و راه حل های اساسی و دقیق برای درمان آن است. متاسفانه تا کنون همایش ها و جلسات زیادی در این خصوص برگزار شده و هر بار با پیشنهادهای غیر کارشناسانه و ابتدایی سعی در حل این بحران به صورت مقطعی شده است.

با یک نگاه کلی به وضیعیت پوشش در کشور این سوال ها مطرح است که پس از گذشت سه دهه از پیروزی انقلاب و تشکیل نظام مقدس جمهوری اسلامی چه عواملی سبب شده که وضعیت حجاب در جامعه با یک عقب نشینی و پس رفت غیر قابل انکار و بسیار عمیق مواجه شود؟! چه کسانی مسئول پاسخ گویی و حل این بحران هستند؟! چرا در نظام اسلامی مهم ترین رکن اساسی حکومت که جامعه است اینقدر مورد غفلت واقع شده است؟!

در رابطه با مسئله حجاب و پوشش پس از موضوعیت داشتن میزان دینداری با مسئله مد، مجراهای اشاعه مد و تولیدکنندگان کالاهای مد مواجه هستیم. وارد کنندگان پوشاک که بخش اعظم آن را قاچاق چیان تشکیل می دهند در این خصوص مهم ترین عوامل بسترساز برای اشاعه سبک پوشش های خاص در کشور هستند. این وارد کنندگان نیز بر اساس تولیدات و مد خارجی و در نهایت تصمیم عناصر خارجی انواع خاص پوشش را در حجم وسیع وارد کشور می کنند.

چه کنم ؟ دنیای مجازی تو را از من گرفت ...

یادم می‌آید زمانی گوشی‌های بلوتوث‌دار برای خودشان حکومتی داشتند، کافی بود یک گوشی تلفن قابلیت پخش موسیقی و کلیپ داشته باشد تا فول‌آپشِن به نظر برسد، اما حالا گوشی‌های اندروید، بسیاری از افراد را از کامپیوتر خانگی هم بی‌نیاز کرده است. تماس گرفتن و پیامک فرستادن کمترین کار این گوشی‌هاست، حالا با نصب یکی از نرم‌افزارهای وایبر، تانگو، لاین، واتس آپ، اینستاگرام و ... می‌توانید از یک سر دنیا به سر دیگرش وصل شوید، یک کیفیت ارتباطی مطلوب با کمترین هزینه.

تا اینجا همه چیز خوب به نظر می‌رسد، مشکل از آنجا شروع می‌شود که این نرم‌افزارهای رنگ و وارنگ تمام روز و شبمان را به خود اختصاص دهد. دوستی‌های تاریخ گذشته را بی‌هیچ هدفی دوباره احیا می‌کند، در گروه‌های مختلف عضومان می‌کند، برخی ناشناس‌های مزاحم را وارد حریم خصوصی‌مان می‌کند و خلاصه بی‌آن‌که پیش‌بینی چنین حجم ارتباطی وسیعی را کرده باشیم، ما را در دایره‌ای از پیام‌هایی قرار می‌دهد که هر کدام از یک نرم‌افزار خاص به سویمان می‌آید.

وقتی تمام اینها را در نظر بگیریم دیگر طبیعی است که بسیاری از چاردیواری‌ها مجهز به اینترنت بی‌سیم شود و هرکدام از اعضای خانواده مشغول پاسخ دادن به پیام‌ها و رصد کردن گروه‌های دوستی‌شان باشند و این گونه می شود که فناوری های ارتباطی روی گوشی های هوشمند ما را ازهم دور می کند. باورش کمی سخت است اما گویا در این میان تنها چیزی که از دست رفته همان ارتباط است؛ ارتباط‌های صمیمی اعضای یک خانواده، زیر یک سقف.

شبکه‌های اجتماعی و گفت‌وگوهای آنلاین مزایای زیادی دارد؛ توسعه مشارکت‌های اجتماعی، شکل‌گیری گروه‌های هدفمند، اطلاع‌رسانی‌های بموقع، تبلیغ ارزش‌های انسانی و اخلاقی، ترویج پیام‌های مثبت‌اندیشی و...، کیست که منکر این مزایا شود؟ مساله کنونی، مدیریت کردن این نرم‌افزارها در کنار هم و استفاده درست از آنهاست، به‌گونه‌ای که خانواده، کار، درس، مطالعه، تفریح و دیگر فعالیت‌های یک جوان در سایه این امکانات محو نشود. اما چگونه؟