شعبان ؛ ماه ریزش رحمت خداوندی

مـاه شـعبـان ؛ ماه رحـمت الـهی اسـت، ریـزش آبشـار رحـمت، مغـفرت و بخـشش الـهی بـر وجـود بنـدگان،‌ تیـرگی گـناه از قلـب و روحـشان می‌شـویَد و در گلـزار عشق و عبـادت، عطــر الـهی را با نسـیم جان اسـتشمام می‌کـنند.

انســان مـوجـودی با چـند بُـعد مخـتلف اسـت و به تبـع همین ابـعاد مخـتلف، دارای نیـازهای گـوناگـونی اسـت. یکـی از ابـعاد وجـودی انسـان بُـعد معـنوی اخـلاقی عـرفانی اوسـت؛ این بُـعد انسـان شخـصیت حقـیقی او را شـکل می‏ دهد؛ بنابـراین از اهـمیت ویـژه‏ ای برخـوردار اسـت.
از جمـله نیـازهای معـنوی انسـان، ارتـباط قـوی با آفریـدگارش است؛ ارتـباطی که یـکی از راه‏ـهای آن هم‏ـصحبتی و مـناجات با خـداونـد اسـت. هـر مـناجاتی بـرای خـود امتـیازات خاصی دارد، همانـند زمـان خـاص و شـاید مـکان خـاص؛ امّـا بـرخی امـتیازات باعـث فضـیلت و مـقام شـامخ آن مـناجات و دعـا شـود. می تـوان به دو امـتیاز ویـژه ی " مـناجات شـعبـانیه " اشـاره کـرد.

  بنابـر فـرمایش امـام خمینی (ره) این تنـها دعـایی اسـت کـه هـمه ائـمه ^{(علیهم الـسلام)} آن را خوانـده‏ اند و هـمه ی بزرگـواران مفاهـیم آن را در پیشـگاه پـروردگار صـدا زده ‏اند. پس اعتـماد انسـان به این الـفاظ دو چـندان می‏ شود و با ضـمیری مطـمئن وارد این مـناجات می‏ شود و بایـد دانسـت که این اطـمینان یکی از مـقدمات استـجابت دعـاسـت.

ایـن مـناجات بـرای کسـانی اسـت که در طـریق معـرفت الله گـام‌های ابتـدایی را بـرداشـته، دنـبال پــرواز هسـتند. ایـن مـناجات نیـازهای تـام معـنوی را در نظـر گـرفته و  با ایـن نـگاه اسـت که طلاب به کـمال انقـطاع به سـوی خـداوند می‌رسـند؛ بنابـراین نـگاه وسـیع و افـق بالای معـنوی دومـین امـتیاز این دعـاسـت که از ابـتدا تا پـایان آن جـاری اسـت.

 

آسـمان نوشـت :

مـاه شـعبـان بهـانه ای اسـت بـرای دوسـتی با خـدا ، لحـظه هایـتان سـرشار از ایـن دوسـتی بـاد. خجـسته مـیلاد سه اخـتر تابـناک هســتی بـر محـبّـین اهـل بیـت ^{(علیهم السلام)} تبـریک و تهـنیت بـاد.