شهادت امام علی النقی الهادی (ع) تسلیت باد ...

از من تا تو راه درازی ست. تا تو که همه ی ارتفاع آسمان و افلاکی و هیچ نسبتی با منِ دغدغه های زمین گیر نداری. اما تو به من نزدیکی. تو ای مثل خداوند، قریب! نزدیک بی پناهی های من و راه گم کردگی هایم هستی. تو تا من به آسانی می آیی و دستم را در دستِ پاورچین نور می گذاری، هر گاه که شب می شوم  و جاده را از هیچ زاویه ی حدس و ترس نمی توانم ببینم. تو دادرسِ ستم های من بر خویشتن! تو راهنشانِ هدایت محتوم! رها نمی کنی مرا... مرا که در همه ی گام ها صدای قدم های بشارت دهنده ات را می خواهم. مرا که در همه ی نیت ها، عطر تایید تو را آرزو دارم.

از هر هجای نام تو می توان همیشه گل های باورهای آسمانی چید و در باغچه ی دل کاشت. نامت پر از صراط حق است. پر از هیاهوی شادیِ به منزل رسیدن. تنها از تو بر می آید که با نام نه چندان طولانی خویش تمام روزهای عمر مرا در شناسنامه ی رستگاری بنویسی. تنها از تو بر می آید که کبوترانِ آشیان گم کرده را بی هراس زمستان با مهارت نام خویش روانه ی امن و سعادت کنی. اگر حقایقِ نام تو را بیاموزم سراسر من روح رهایی خواهد شد آن سان که می توانم امید داشته باشم تمام معجزات نیک از دور چهره ام را بشناسند و به خانه ام بیایند.

تو را یافته ام. حس می کنم که ترس را دیگر بلد نیستم. آموخته ام که هراس، دیوار به دیوار بی اعتقادی ست. من که در آغوش ایمان، تو را دیدار کرده ام چه دارم برای هراس؟... حقیقت به چهره ی تو نزدیک است. همان چهره ای که برایش هیچ تفسیر، هیچ شرحی جز" تو" نیست. چهره ای که "هدایت" است. " عنایت" بی دریغ عشق با آدمیان است.

کبود گریه می کنم. کبود نمازهایم را بر لب می آورم. چرا که رنگ شهادت تو کبود است. نه روز است و نه شب... تو ایستاده ای بر پهنه ی زمان... و قامت تمام نمای شهادت، رسوا کننده ی همه ی ظالمان جهان است. تو اینک لب فروبسته ای از سخن گفتن با عالیمان. تو دیگر خسته و دلگیر از زمین کوچیده ای... در آسمان ها به نظاره ی مردمِ پس از خود سکوت کرده ای. سکوتت سرخ است و تمام صداهای آگاهی را بضاعت دارد. سکوتت بی کلامِ وحی است که تمام واژگان را به رخ هیاهوی بی دلیل انسان می کشد. اگر سکوت کنیم صدای تو را می شنویم که هنوز هدایت ما را خیر خواهانه می گوید. و نور که با اجازه ی تو منتشر می شود تمام راه های درستِ رسیدن را تا ابد دامن می زند...

سودابه مهیجی