می نویســـمـ ...
بـــــرای شــُـــما و چادرخاکی تــــــان ؛ بانــو
برای شـــُـــمایی که زیر بیرقتــــــان گام بر می دارمـ و نفــــــس می کشمـ
می نویســـمـ ...
بـــرای کســــی کهـ سیاهــــــــی چادرم را از او ، وامـ گرفـــتهـ امـ
بـــرای کســــی که بهـ مـــــن ؛ درس عفافـــــــــ آموختهـ استـــــــــ ...
بـــرای کســی که درد جانــکاه تازیـانهـ و میــخ در ، را تحمــــل کــرد اما چــــــادر سـیاهــــــش از ســرش نیــــــفتاد
برای کسی که حتی بعــــــد از وفاتش همـ بهـ فکـــــــــر حجـــابش بود ...
مـــــــــــادر
این شبــــــــ های بی شــــُــــما ، سختـــــــ می گــــذرد ؛ خیلی سختـــــــ
از شـــــُــــما می خواهــمـ
بـهـ مــــن
و بهـ هــــمهـ ی دختـــــــــران ســــرزمینـــــم
عفافـــــــــــ هدیـهـ کنیـــد
که زیبـــــاترین نشــــــان و یادگــــــاریتان استـــــــــ....
اقتباسی از سایت چادری ها
نــــــوروزتـــــان زهــــــــرایــــی
از نـوا بـلبـل و از نغـمه هَــزار افتــاده بــر دل اهـل ولا بـاز شـــرار افتــاده
داغــدار غـم مــــادر که نـدارد عیــدی رنـگ پــاییز به نـــوروز و بهـــار افتــاده
سروده محمود مربوبی
