روز عرفه
گـوش کن! می شـنوی؟ نـگاه کن! می بینی؟ در بیکـران دشـت عرفـات، هیـچ نجـوایی جـز نیـایش عاشـقان به گـوش نمی رسـد؛ هنـوز زیبـاترین نغـمه ای که عـرش را می لـرزاند، منـاجات عـرفۀ پـارۀ تـن رسـول و نـور دیـدۀ بتـول اسـت که در خلـوت این صحـرای ملکـوتی، در بـرابـر معـبودش زانـو زده و دستـهایش به سـوی آسـمان بلـند اسـت. گاه تبـسمی بـر لبـانش نقـش می بنـدد و گاه سـیل اشـک امـانش نمی دهـد.
«عـرفه»، روز حسین علـیه السلام اسـت و حسینی شـدن؛ دل بر حسین علیه السلام سـپردن و هـم نـوا با حسین علیه السلام خوانـدن.
«عـرفه»، روز دعـاست و دعـا، قـرارگاهِ اجـابت در درگاه رحـمت پـروردگار حسین علیه السلام .
«عـرفه»، روز خـداست و خـدایی شـدن. در عـرفه، می تـوان دسـتان رحـمت خـدا را بـر سـر بنـدگان حس کـرد. حجـتش بی پـرده نمـایان اسـت و رحـمتش بیـکران.
«عـرفه»، روز شکـستن بتـهای درون است روز بریـدن از خـاک و پیـوند با افـلاک.
